Gekwetst door ervaringen in het leven
Waardoor wij steeds
minder iets van onszelf zijn gaan geven
Meer en meer sluiten we ons af
Laten we anderen nauwelijks toe
Vechten of vluchten we bij elke confrontatie
Worden we ondertussen lui en laf
Ooit ergens de beslissing gemaakt
een muur te bouwen
Bovendien een geïdealiseerd ik
Is gaandeweg het ware zelf volledig
zoek geraakt
Toch blijven we verwachten
Dat mooie ervaringen en vooral de liefde
ons leven zal verzachten
Als we maar eenmaal
weer een goede ervaring krijgen
Kunnen we weer vertrouwen
Denken we alsnog al het geluk te kunnen verkrijgen
en het ook nog te kunnen behouden
Verwachten we iemand aan te trekken
die stabiel en volwassen is
Ons helpt de muur af te breken
en ons ondersteunt bij het innerlijke gemis
Daar waar wij onszelf hebben verlaten
Verwachten we van de ander steun, begrip en trouw
Maar dat hebben we maar niet in de gaten
De ander mag zich uit de naad werken
om ons gelukkig te maken
Het zal echter nooit genoeg zijn
wanneer we de liefde niet in onszelf aan kunnen raken
Eenzaamheid is vaak een gebrek
aan een emotionele en spirituele band
De hoeveelheid mensen om je heen
is niet van belang
Het gaat om wezenlijk contact en niet om los zand
Wezenlijk contact krijg je niet door
je flinker voor te doen, dan je bent
Wezenlijk contact verwerf je
door de echtheid die je uitzendt
Wanneer je eenzaam bent
onderzoek dan bij jezelf de reden
Is er iets wat je van de ander verwacht
maar jijzelf uit zelfbehoud structureel hebt vermeden?
Zie je de splinter in andermans ogen wellicht
Maar is de balk in je eigen ogen
een blinde vlek of uit het zicht?
Wezenlijk in contact staan……
Eerst met wie jij bent
en is pas mogelijk wanneer jij jezelf in
alle facetten kent
Jij jezelf vervolgens alles geeft wat je wenst en nooit hebt gehad
Eerst jezelf……….immers je grootste schat!
*Opgenomen in de gedichtenbundel ‘Een reis terug naar liefde’
