Ze heeft slapeloze nachten
Door steeds weer dezelfde gedachten
Of ze bij je zal blijven of toch niet
Ze heeft steeds die stem, die haar zegt
Liefde geeft geen verdriet…..
Liefde kan niet eenzaam maken…
Eenzaam……
Twee zielen die elkaar niet raken
Geen verbinding
geen contact
Ze durft haar ware verlangens niet te tonen
Terwijl ze toch weet dat ze in haar wonen
Ze durft haar ware verlangens niet te tonen
Terwijl ze toch weet dat ze in haar wonen
Ook haar kwetsbaarheid kan ze maar beter niet laten zien
Jij walst er overheen…..
Of in ieder geval wordt het niet ‘gezien’
Jij houdt van niet al te moeilijk, en van plezier
Diepgang, echt contact, daar ben je niet mee bezig
Wel steeds op zoek buiten jezelf naar vertier
Steeds vaker maakt ze van haar hart een moordkuil
Plichtsbesef en trouw….
Of is het angst, een vlucht een soort valkuil
Ze is bang voor wat er komen gaat
Het onbekende…..
Kan ze wel op zichzelf vertrouwen,
wanneer ze je verlaat
Zal er ooit nog liefde komen
Komt ze weer in haar eigen kracht
Houdt ze zichzelf wel op de been
Ligt er nog liefdesverdriet…
in het verschiet?
Alsjeblieft niet…
Niet alweer…
De pijn van verlies van liefde doet haar zo’n zeer
Maar dan is daar dan toch het zachte besef met een zucht
Ze zal door de pijn heen moeten
en moeten stoppen met deze vlucht
Ze weet best wat haar te doen staat
En toch…..als ze eraan denkt
Schiet de angst toch weer door haar ruggengraat
Maar ergens achter die angst zit moed en weet ze zeker
Dat er een toekomst op haar wacht
veel beter
Een verschil qua geluksbeleving
van dag en nacht.
